Երբ ես հանդիպեցի նրան, աշխարհը մեկ վայրկյան կանգ առավ։ Հավանաբար, դա է սերը՝ մի պահ, երբ ժամանակը կորցնում է իր իմաստը, երբ մի մարդու ներկայությունը դառնում է ամբողջ տիեզերքդ։
Այդ օրերին ես չէի մտածում, որ տարիներ անց մարդիկ կքննարկեն իմ կյանքը, իմ որոշումները, իմ լռությունը։ Չէի մտածում, որ մի օր կգտնեմ ինձ այս տեղում՝ շրջապատված շշուկներով, դատողություններով, հարցերով, որոնց պատասխանները ես ինքս չեմ գտնում։
Մեր պատմությունը գեղեցիկ էր, ուժեղ, բուռն… Եվ այդ բուռն սիրո մեջ մենք գտանք միմյանց, ստեղծեցինք մեր աշխարհը։ Ես հավատում էի, որ դա հավերժ է։ Չէ՞ որ սերը պետք է հավերժ լինի։ Չէ՞ որ երդում էինք տվել, չէ՞ որ մեր կյանքը միախառնվել էր, չէ՞ որ մենք արդեն ոչ թե «ես» էինք, այլ «մենք»։
Բայց ժամանակը փոխում է ամեն ինչ…Նույնիսկ սերը։ Ես չեմ ուզում հիշել պահը, երբ հասկացա, որ մենք այլևս նույնը չենք։ Այն պահը, երբ փոխադարձ ժպիտները վերածվեցին լուռ հայացքների, երբ գիշերները սկսեցին լցվել անհասկանալի լռությամբ, երբ մենք այլևս չէինք խոսում այնպես, ինչպես առաջ։
Ես կռվել եմ մեզ համար։ Ես պայքարել եմ, փորձել եմ նորից կառուցել այն, ինչ քանդվում էր մեր աչքերի առաջ։ Բայց կա մի բան, որ ոչ ոք չի կարող փրկել՝ եթե երկուսն էլ չեն ուզում։
Մենք որոշեցինք գնալ տարբեր ուղիներով։ Եվ հիմա ես փորձում եմ հասկանալ՝ ի՞նչ է նշանակում լինել «ես»՝ առանց «մենք»-ի։
Իսկ հանրությունը…Ես տեսնում եմ, որ մարդիկ խոսում են, վերլուծում, փնտրում մեղավորին։ Մի՞թե այս ամենը պետք է մեղավոր ունենա։ Մի՞թե սիրո ավարտը միշտ ինչ-որ մեկի սխալն է։ Նույնիսկ եթե այդպես է, ապա խնդրում եմ դադարեք խոսել մեր մասին ու քննարկել մեզա։ Հավատացեք, որ դա երկուսիս էլ ավելորդ ցավ է պատճառում։
Հ․Գ․ Նամակը ֆուտուրիստական է։ Այն կրում է ինտերպրիտացիոն բնույթ։
